Hondenkamille: verzorging en variëteiten

De hondenkamille is niet alleen een soortenrijke wilde vaste plant die in ons land wijdverspreid is, het is ook een goede tuinaanwinst en een snijbloem voor kleurrijke boeketten. Als inheems plant in ons land is ze ook nog eens ontzettend makkelijk in de verzorging.

Hondenkamille bloemen wit of geel

Oorsprong

Het geslacht van de hondenkamille, de Latijnse anthemis, komt met in totaal ongeveer 100 soorten voor, voornamelijk in Midden- en Zuid-Europa. Afhankelijk van de soort variëren hun verspreidingsgebieden van Noord-Europa tot vooral zuidoostelijke gebieden zoals Griekenland, Turkije, Israël en Noord-Afrika.

Hier in Duitsland geeft de zuinige vaste plant de voorkeur aan steenachtige ruderale gebieden, bermen, dammen en droge weiden. Het is dus niet aangepast aan echt luxe habitats, wat ook tot uiting komt in het zeer ongevoelige karakter. Hierdoor vraagt ​​het niet veel aandacht in de tuincultuur en kan het ook voor minder ervaren tuinbezitters een knap bloemboeket opleveren.

groei

Kamille planten groeien als eenjarige, kruidachtige planten of als vaste planten met een lichte verhouting. Afhankelijk van de soort worden ze zo'n 20 tot 50 centimeter hoog. Hun habitus wordt gekenmerkt door de grote, gestructureerde bladeren op de stengels en de komvormige bloemen die typerend zijn voor de madeliefjesfamilie.

gebladerte

De bladeren van de hondenkamille wisselen elkaar af op de meervertakte, harige stengels en hebben een dubbel geveerde vorm. De langwerpige, lineair lancetvormige enkele blaadjes op de blaadjes hebben een fijn gekartelde rand. Het grootste deel van het blad is grijsgroen tot middelgroen van kleur.

Blüten

Als een madeliefjesfamilie heeft de hondenkamille ook de karakteristieke, komvormige bloeiwijzen van ongeveer 2 ½ tot 4 centimeter in doorsnee. Ze staan ​​afzonderlijk aan de uiteinden van de stengels en hebben een halfronde, soms iets verhoogde kop. De krans van bloembladen is meerlagig, de afzonderlijke blaadjes zijn huidgerand, stomp en ongeveer een halve centimeter tot een volledige centimeter lang. Afhankelijk van de soort zijn de bloemen heldergeel tot bleekgeel of crèmewit van kleur. De bloeiperiode is meestal tussen juni en september. De overvloed aan bloemen is enorm en, zeker bij continue reiniging, worden er altijd nieuwe bloemen gevormd.

De bloemen zijn rijk aan stuifmeel en nectar en zijn populair bij bijen en andere nuttige insecten. In dit opzicht is het ook aan te raden om hondenkamille in de tuin te brengen voor een natuurlijk biologisch tuinevenwicht.

De bloemen van de kamille van de verver hebben nog een bijzondere eigenschap die al in hun naam verankerd is. Ze bevatten een intense, gele kleurstof die vroeger voornamelijk werd gebruikt om textiel te verven.

Overzicht bloemeigenschappen:

• Typische bekervormige bloemen met een diameter van ongeveer 2 ½ tot 4 cm
• Single
• Gelaagde krans van bloemblaadjes
• Gele tot roomwitte kleur
• Lange bloeitijd tussen juni en september
• Waardevolle insectenweide

fruit

Kamille vormen na de bloei langwerpige, cilindrische tot kegelvormige vruchten met een hoekige doorsnede. In de vrucht worden talloze zaden gevormd, waardoor de hondenkamille zichzelf effectief zaait. Op deze manier verzekert het, ondanks de vrij beperkte levensduur van de individuele planten, zijn bestaan ​​op een zeer betrouwbare manier.

Standort

De hondenkamilles zijn vaak in de natuur te vinden en hun favoriete woongebieden onthullen hun locatievereisten - die over het algemeen niet bijzonder veeleisend zijn. Het groeit meestal waar andere planten geen voet (of wortels) zouden zetten - de kamille voelt zeer comfortabel op steenachtige bouwplaatsen of op spoordijken en kan deze anders desolate gebieden een levendig uiterlijk geven.

Over het algemeen houdt hondenkamille van arme, zanderige tot rotsachtige bodems met weinig voedingsstoffen. Iedereen die anders moeite heeft om iets te laten bloeien met een steenachtige tuingrond, zal een dankbare koper vinden in hondenkamille. Het enige dat ze veel wil, is zonlicht. Wat ze echter niet wil weten, is wateroverlast. Leemachtige, waterkerende grond is dus helemaal niets voor hen. Bovendien kan vorst in de winter gevaarlijk voor haar zijn.

Omdat hij van steenachtige bodems houdt, is de hondenkamille ideaal voor het aanplanten van rotstuinen. Als je een beetje bloemkleur en een huiselijke, eenvoudige charme in je rotstuin wilt brengen, is de Anthemis een aanrader. Sommige soorten vormen ook zeer dichte kussenpopulaties, zodat ze kunnen fungeren als kleurrijke bodembedekkers.

Locatie-eisen in één oogopslag:

• Over het algemeen niet veeleisend
• Geeft de voorkeur aan zandige boven steenachtige, arme gronden
• Ongunstig: waterkerende, leemachtige bodems
• Houdt van de zon
• Zeer geschikt voor rotstuinen

Plant afstand

Als u hondenkamille op een plek in het bed wilt planten, is de plantafstand afhankelijk van het type en de variëteit die u heeft gekozen. De vele varianten bereiken iets verschillende maten en vormen soms lossere en soms dichtere klonten. Voor kleinere en losser verspreide soorten, zoals de zilverachtige bergkamille, houdt u zich aan ongeveer 9 tot 12 planten per m². Grotere soorten zoals de kamille van de tuinververs die in dichte bosjes groeien, hebben minder exemplaren nodig, ongeveer 4-5 per m².

Over het algemeen geldt ook het volgende: hoe uitgebreider uw beplantingsplan, hoe meer planten u moet planten.

van Schneier

Om kamille honden een vitaliserende boost te geven, is het raadzaam om ze na de bloei terug te snoeien, d.w.z. rond eind september. Hierdoor kunnen ze wat energie verzamelen voor de winter. U moet dode bloemen altijd snel afknippen om ze aan te moedigen weer te groeien.

Kamille bloemen blijven lang bloeien, ook nadat de hele plant is afgesneden. Hierdoor zijn ze uitermate geschikt als snijbloemen voor boeketten.

Noteren:

• Versterkende genezing door snoeien na de hoofdbloei - voorbereiding op de winter
• Maak uitgebloeide bloemen continu schoon
• Ook als snijbloem gaat het lang mee

hardy

Kortom, de meeste meerjarige hondenkamilles zijn winterhard. Zo kunnen ze probleemloos permanent in de volle grond geplant worden en hoeven ze in de herfst niet de kamer in. Als de temperatuur erg hoog is en de grond niet zo goed doorlaat, moet je de planten beschermen door ze te bedekken met dennentakken of een zak.

In de pot

Je kunt ook hondenkamilles in een kuip kweken. Zo haal je de goedgehumeurde bloemen op het balkon of terras - en daarmee ook neuriënde bezoekers, die ook voor een zomerse flair zorgen en ook naburige planten kunnen bestuiven.

Als je een hondenkamille in de pot bewaart, moet je wat voorzichtiger en hechter zijn met de zorg. Hier is bijvoorbeeld regelmatig, zo niet bijzonder uitgebreid, water geven noodzakelijk. Geef slechts voldoende water zodat de kluit niet volledig uitdroogt. Een mengsel van normale potgrond en een flinke portie zand is geschikt als substraat.

Gießen

In de regel heeft kamille geen aparte watervoorziening nodig. Ze vindt het over het algemeen prettig dat het nogal droog was. Als u haar echter in de emmer bewaart, moet u haar regelmatig wat water geven. Zorg er echter voor dat het substraat een goede afwatering bevat en dat er geen wateroverlast kan optreden.

Bevruchten

Hondenkamille heeft ook geen speciale meststoffen nodig - omdat het is aangepast aan arme bodems, moeten extra voedingsstoffen worden vermeden. In het geval van een emmercultuur, als u weelderige bloei waardeert, kunt u, indien nodig, wat mest geven met de nadruk op kalium en fosfor - maar zeer spaarzaam en in lage doses.

Vermenigvuldigen

De hondenkamille zorgt zelf voor het onderhoud en vormt daarnaast meestal overvloedige zaden waarmee hij zichzelf voortplant. Als je specifiek een hondenkamille wilt reproduceren, kun je de zaden gebruiken of de plugging-methode gebruiken.

Samenvermehrung

Het is het beste om zaden te verzamelen van de vruchten van uw huidige kamillepopulatie die eind september of begin oktober is gerijpt. Deze kun je het beste in de winter bewaren. In het voorjaar plaats je ze in plantenbakken met potgrond, die je op een lichte en relatief warme plek zet. Ze kunnen het beste onder folie gelijkmatig vochtig worden gehouden tot ze ontkiemen.

Stekken

Hondenkamille kan ook gemakkelijk worden vermeerderd met stekken. Deze methode is niet zo tijdrovend en is vooral mogelijk tijdens de gehele vegetatieve hoofdfase. Snijd eenvoudig een jonge maar goed ontwikkelde scheut van de moederplant af met een scherp mes. Je kunt het wortel laten schieten in een groeimedium (€ 9,45 bij Amazon *) of gewoon in een waterglas.

ziekten

Kamilles zijn niet alleen erg gemakkelijk te verzorgen vanwege hun niet veeleisende locatie, water- en voedingsbehoeften, ze zijn ook vrijwel immuun voor elke ziekte. Zelfs slakken laten ze meestal met rust.

Giftig

De echte kamille wordt al duizenden jaren gewaardeerd als medicinale plant en wordt zowel uitwendig als inwendig gebruikt voor kalmerende, ontstekingsremmende, desinfecterende, anticonvulsieve en spijsvertering. Helaas kan kamille deze gunstige effecten niet bieden. Integendeel - het is zelfs licht giftig. Daarom is voorzichtigheid geboden bij het verzamelen om verwisselingen te voorkomen. Sommige soorten hondenkamille lijken erg op echte kamille. Het is echter heel gemakkelijk om verwarring te voorkomen.

Advies tegen verwarring

Enerzijds zijn duidelijke onderscheidende kenmerken de geur: als de typische kamille-geur ontbreekt en er hooguit een kruidachtige, zwakke geur kan worden waargenomen, heb je geen echte kamille voor je neus. Aan de andere kant hebben hondenkamilles, in tegenstelling tot echte kamille, geen holle, maar een gevulde bloembasis.

Echte kamille heeft meestal ook licht hangende bloembladen die niet lichtjes gekarteld zijn zoals die van de hondenkamille. Echte kamille is ook veel zeldzamer dan de hondenkamille-soort.

De schadelijke stof in kamilles van honden is het sesquiterpeenlacton-anthecotulide. Het veroorzaakt allergische reacties zoals huidirritatie bij intensief huidcontact en bij overmatig gebruik, zwelling van de slijmvliezen en irritatie van de luchtwegen. Maar er is geen dodelijk gevaar.

Noteren:

• In tegenstelling tot echte kamille is hondenkamille licht giftig
• Bevat sesquiterpeenlacton-anthecotulide
• Veroorzaakt huidirritatie, zwelling en irritatie van de luchtwegen
• Geen dodelijk gevaar

Hond

Er is ook een klein risico op vergiftiging voor honden vanwege het sesquiterpeenlacton-anthecotulide - dit is echter te verwaarlozen omdat deze viervoeters meestal weinig behoefte hebben om planten te eten en de concentratie van de stof in de plant niet erg hoog is.

variëteiten

Enkele van de hondenkamille-variëteiten voor de tuin en het balkon zijn nu verkrijgbaar in speciaalzaken. Qua kweek is echter maar een fractie van de vele verschillende soorten vertegenwoordigd. De meest voorkomende soorten zijn de kamille van de hond van de verver, de kamille van de hond uit de Karpaten of de kamille van de berg.

Färber-Hundskamille

De kamille van de verver, botanisch Anthemis tinctoria, is op zijn beurt verdeeld in verschillende ondersoorten. De ondersoort Anthemis tinctoria tinctoria is het meest algemeen verkrijgbaar voor tuinieren - de gebruikelijke naam is daarom ook tuinkamille. Van deze ondersoort is bijvoorbeeld de variëteit Dwarf Form bijzonder populair.

* Dwergvorm *:
De kamille 'Dwarf Form' van de tuinververs kenmerkt zich door zijn rijke, goudgele bloei, die erg decoratief oogt met een relatief grote, plaatvormige kop van ongeveer 5-10 centimeter in doorsnee. De bloemen verschijnen vanaf juni en verheugen zich tot september met hun kleurrijke, vrolijke pracht. De kamille van de tuinververs is vooral aantrekkelijk vanwege de aromatische geur, die ongebruikelijk is voor de kamille van een hond.

De overvloed aan stuifmeel en nectar is ook een zeer positieve eigenschap van deze variëteit - door haar te planten, kun je welkome nuttige insecten aantrekken en de biodiversiteit van je tuin vergroten.

De plant wordt ongeveer 25 tot 40 cm hoog en vertoont een bossige, dichte, klonterige groeiwijze. Hierdoor is de kamille van de tuinververs ook bijzonder geschikt als kussenvormende bodembedekker, vooral voor rotstuinbeplanting.

Silbige Bergkamille

De zilverachtige bergkamille, botanisch Anthemis marshalliana, uit Klein-Azië, verschilt qua bloemkleur nauwelijks van de tuinkamille. De bloemen zijn ook diep goudgeel en hebben een vergelijkbare morfologie, zij het met een wat meer komachtige vorm. Bovendien zijn ze aanzienlijk kleiner met een diameter van slechts 4 cm. Ze verschijnen iets eerder in het jaar, namelijk in mei, en houden aan tot juli. De zilverkleurige bergkamille is ook een waardevolle bijenweide.

De totale planthoogte ligt ook iets achter die van de kamille van de tuinververs, met zo'n 20 tot 30 centimeter.

De bijzondere charme waaraan de soort zijn naam ontleent, is het zilvergroene blad, dat in rozetten is gerangschikt en een delicate elegantie uitstraalt. De structureel interessante, zilvergroene bladglans kan vooral in boeketten een mooi accent leggen, waarvoor de soort ook zeer geschikt is vanwege de snij-compatibele bloemen.

Karpatische hond kamille

De Karpatische hondenkamille, botanisch Anthemis carpatica, heeft ook de mooie bijnaam 'Karpatische sneeuw'. Dit is geen toeval, want het beschrijft enerzijds zijn oorsprong uit de grote hoogte van de Karpaten en anderzijds zijn uiterlijk volledig in al zijn eigenschappen: het bloeit eigenlijk in puur sneeuwwit met een dooiergele stamper en vormt dichte, laag gestoffeerde clusters. Als gevolg hiervan lijken de beplante gebieden alsof ze vers zijn gesneeuwd.

De bloemen hebben een vrij kleine afmeting van ongeveer 5 cm in doorsnee, maar des te talrijker en dus tapijtvormend. Ze verschijnen vanaf mei, maar blijven helaas maar tot juni. Het fijn geveerde blad is lichtgroen

Deze soort wordt slechts ongeveer 10 tot 25 cm hoog en tot 20 of 30 cm breed.