Syrisch vuurkruid: planten en verzorgen

Het Syrische vuurkruid (Phlomis russeliana), ook wel bekend als goudkrans vanwege de karakteristieke vorm van zijn wervelende bloemen, is vrij ongevoelig voor droogte en daarom ideaal voor steppe- en grindtuinen. Verder is de vaste plant robuust, onderhoudsvriendelijk, duurzaam en past hij zich gemakkelijk aan vele tuinlocaties aan.

Het Syrische vuurkruid is gemakkelijk te verzorgen en winterhard

Herkomst en distributie

Het Syrische vuurkruid (bot. Phlomis russeliana) populair in veel tuinen, ook bekend als goudklopper of genoemd naar zijn ontdekker, de Schotse natuuronderzoeker Dr. Alexander Russell, bekend als Russels vuurkruid, is een van de minstens 100 verschillende soorten vuurkruiden. Het soortenrijke geslacht, dat behoort tot de muntfamilie (Lamiaceae), omvat zowel vaste planten als onderstruiken. Het thuisland van de meeste soorten strekt zich uit van Zuidoost-Europa over het hele Centraal-Aziatische continent tot aan China. Het Syrische vuurkruid komt oorspronkelijk uit de bergachtige bosgebieden van Noord-Anatolië.

Hier komt hij zowel in het wild voor in naald- en loofbossen als op kale gebieden, bij voorkeur in combinatie met hazelnootstruiken. De zonminnende vaste plant groeit bijzonder goed aan de randen van bomen, op open plekken en geeft de voorkeur aan droge of rotsachtige ondergronden.

Gebruik

Vlammende kruiden kunnen in veel tuinomgevingen worden verwerkt en vormen een mooi figuur aan de randen van bomen, op taluds, in rotstuinen en in prairiebedden. Een droge ondergrond en wortelconcurrentie hebben geen invloed op de robuuste plant en kan daarom op verschillende manieren worden ingezet. Door de kenmerkende groei en de hoogte tussen - afhankelijk van de geselecteerde soort en variëteit - 90 en 150 centimeter, plant je de stevige vaste planten het beste midden in het bed, waar ze goed passen bij vaste planten zoals de koningskaars ( bot. Verbascum), de blauwe rute (Perovskia), Ooievaarsbek (Geranium), steppe salie (Salvia nemorosa), germander (Teucrium), lavendel (Lavandula) of verschillende siergrassen. Het helder goudgele bloeiende Syrische vuurkruid harmonieert bijzonder goed met blauw of paars bloeiende soorten.

Uiterlijk en postuur

De klonterig groeiende vaste plant is zeer groeikrachtig en verovert in korte tijd grotere tuingebieden en is daarom zeer geschikt als bodembedekker of spleetvuller, bijvoorbeeld op taluds. Talrijke uitlopers groeien uit de ondergrondse wortelstokken, die onder controle moeten worden gehouden met wortelbarrières of iets dergelijks. De plant heeft vooral in het onderste gedeelte tot een hoogte van circa 30 centimeter dicht blad, waarbij het tomentose, harige, hartvormige blad de hele winter op de stengel blijft en tot het voorjaar droogt. De vaste plant loopt elk jaar opnieuw uit de wortelstok en kan daardoor gemakkelijk overwinterd worden.

Bloemen, bloeitijd en fruit

De sterke goudgele bloemen van het Syrische vuurkruid openen tussen juni en juli, waarbij de typische lipbloemen op meerdere verdiepingen in decoratieve pseudo-kransen bij elkaar staan ​​en soms zelfs vertakken. De bloemstengels kunnen een gestaltehoogte bereiken van wel 90 centimeter. Zoals alle vuurkruiden is het Syrische vuurkruid een populaire bijenweide.

De driehoekige noten die na de bloei ontstaan ​​zijn eivormig, licht behaard aan de oppervlakte en bevatten talrijke zaden. Om ongecontroleerd zaaien van de planten te voorkomen, moeten dode stengels worden verwijderd - het Syrische vuurkruid reproduceert niet alleen zeer succesvol via wortellopers, maar ook zeer succesvol via zelf zaaien.

Toxiciteit

Het Syrische vuurkruid is niet giftig voor mens en dier.

Locatie en bodem

Het Syrische vuurkruid kun je het beste in de volle zon planten, daar bloeit het het mooist. De vaste plant voelt echter ook op een lichte, gedeeltelijk schaduwrijke plek prettig aan, mits de grond goed doorlatend, vrij droog en rijk aan voedingsstoffen is. Een losse ondergrond is ook de beste garantie dat de extensief groeiende wortels voldoende ruimte krijgen.

Plant vuurwiet correct

Phlomis kan in principe gedurende de gehele vegetatieperiode geplant worden, mits het weer het toelaat en er (meer) kans op vorst is. We raden echter aan om in het voorjaar te planten, indien mogelijk alleen van half tot eind mei, omdat de planten vaak enige tijd nodig hebben voordat ze eindelijk gegroeid zijn. Om deze reden wordt bloei vaak pas verwacht na een tot twee jaar staan, maar de langlevende vaste plant toont zijn weelderige pracht de komende decennia des te vreugdevoller. Verwacht ongeveer vier tot zes planten per vierkante meter, die ongeveer 50 centimeter uit elkaar worden geplant. Verrijk de grond met rijpe compost en geef de vaste planten na het planten goed water.

De soorttypische groei kan worden beperkt met behulp van wortelbarrières. Maar ook natuurlijke afbakening door concurrerende plantensoorten zoals siergrassen of kraanvogels vervult dit doel.

Giet vuurkruid

Extra water geven is alleen nodig tijdens de hete zomermaanden, anders worden de mooie, viltige bladeren al snel lelijk. Altijd van onderaf water geven, nooit van bovenaf en vooral niet te overvloedig - het Syrische vuurkruid, dat gewend was aan droogte, is vrij zuinig en kan niet overweg met te vochtige grond en vooral met wateroverlast. Incidentele droogtijden worden daardoor probleemloos doorstaan.

Bemest vuurkruid op de juiste manier

Als het om bemesting gaat, doet het zuinige bloeiwonder je ook niet veel werk: als je hem in het voorjaar na het snijden van wat rijpe compost voorziet, heeft hij genoeg voedingsstoffen voor zijn weelderige groei.

Snijd vuurwiet op de juiste manier

Doordat het grijsgroene blad tot ver in de herfst en vaak ook in de wintermaanden aan de stam blijft en zo een decoratief element in de herfsttuin vormt, hoef je de planten pas in het voorjaar te snoeien. Sluit de bovengrondse, nu opgedroogde delen van de plant net boven de grond af en breng dan rijpe compost aan. De vaste plant loopt daarna meestal heel snel weer uit.

Verspreid vuurkruid

U hoeft zich geen zorgen te maken over de voortplanting van het vuurkruid: de zeer krachtige vaste plant doet dit zelf zo betrouwbaar dat u in plaats daarvan strengere maatregelen moet nemen. Als je een tapijtachtige spreiding in de tuin wilt, laat dan de bijenbestoven bloeiwijzen gewoon rijpen. Het roetkruid zaait zichzelf dan. U kunt ook eenvoudig de notenvruchten verzamelen en fijne zaden direct op de gewenste nieuwe locatie zaaien. Het is niet nodig om het naar voren te trekken op de vensterbank of iets dergelijks.

Deel vuurkruid

Het Syrische vuurkruid laat zich ook heel goed vermenigvuldigen door het te verdelen, waarbij je deze maatregel na ongeveer tien tot 15 jaar voor het eerst moet uitvoeren. Vers geplante vuurkruiden hebben twee tot drie jaar nodig om zich op de nieuwe locatie te vestigen, daarom moet u ze na het planten niet zo snel weer verplaatsen. Alleen als de vaste plant zich prettig voelt op de nieuwe locatie en zich daardoor te snel verspreidt, kun je bijzonder brutale wortellopers eenvoudig met een schepje van de moederplant scheiden en op een nieuwe locatie weer planten. Bij het verdelen van oudere planten gaat u het beste als volgt te werk:

• Leg de kluit voorzichtig bloot.
• Snijd voorzichtig een of meerdere delen af ​​met een scherpe schop.
• Verpletter de wortels niet!
• Graaf de wortelgedeelten op en plant ze afzonderlijk opnieuw op een nieuwe locatie.

winter doorbrengen

Omdat de Syrische vuiligheid probleemloos in de tuin overwinterd kan worden, zijn speciale maatregelen voor winterbescherming niet nodig. Laat de bovengrondse delen van de plant tijdens het koude seizoen echter staan ​​en pas in het voorjaar terug, dit dient ter bescherming tegen de winter. In zeer natte winters moet u de wortelstokken ook beschermen tegen vocht, anders kan schimmel zich verspreiden. Dit kan door bijvoorbeeld sparren- of sparren-twijgen over de grond te strooien - de twijgen houden de grond droog, maar moeten in het voorjaar voor het ontluiken op tijd worden verwijderd.

Ziekten en plagen

Met betrekking tot ziekten en plagen zijn brandende kruiden verheugend ongecompliceerd. Het enige probleem is te veel vocht, wat de kolonisatie van schimmels bevordert. Daarom verspreidt valse meeldauw zich vaak in vochtige zomers, die je gemakkelijk herkent aan geelachtige tot bruinachtige vlekken aan de bovenzijde van de bladeren en een grijswit schimmelgazon aan de onderzijde. Snijd aangetaste bladeren weg en besproei de zieke planten met een zelfgemaakte paardenstaartbouillon. De bladeren moeten dan snel kunnen drogen en ook de standplaats moet droog worden gehouden.

Typisch tuinongedierte, zoals de anders vraatzuchtige slakken, laten daarentegen het roetkruid meestal met rust.

Advies

De stevige bloemstengels van het brandende kruid zijn prima te snijden als snijbloemen voor in de vaas. Ze zijn ook gemakkelijk te drogen en worden daarom vaak gebruikt voor droogboeketten.

Soorten en variëteiten

Naast het Syrische vuurkruid zijn de volgende drie soorten in veel tuinen te vinden. Alle soorten bloeien tussen juni en juli, met hun kenmerkende kransen van bloemen die geel, roze of rood zijn. Wat betreft hun behoeften op het gebied van locatie, bodem en verzorging, lijken de individuele soorten sterk op elkaar.

Knollen-Brandkraut (Phlomis tuberosa)

Het roze bloeiende knolgewassen kruid heeft een volle zon, warme standplaats nodig en kan goed overweg met andere zonminnende vaste planten zoals paarse salie (Salvia officinalis 'Purpurascens') of lavendel (Lavandula). Zoals de naam al doet vermoeden, verspreidt het bijtende kruid zich via wortelsystemen die ondergronds groeien. Het groeit echter vrij langzaam en klontert. Zo worden de rassen 'Bronze Flamingo' of 'Amazone' aanbevolen.

Samos-Brandkraut (Phlomis samia)

Het Samos-vuurkruid, ook bekend als Grieks vuurkruid, heeft een mooie bruinachtige tot roze-violette bloem en vormt dichte bladrozetten, daarom wordt deze soort vaak als bodembedekker gebruikt. Net als het Syrische vuurkruid wordt de soort zo'n 90 centimeter hoog.

Strauchiges Brandkraut (Phlomis fruticosa)

Deze felgele bloeiende soort, afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, groeit struikachtig en bereikt hoogtes tot wel 100 centimeter. Omdat de wintergroene soort niet winterhard is, vriest hij in koude winters vaak veel terug. In het voorjaar drijft hij echter weer betrouwbaar uit de wortelstok, zodat overwinteren meestal geen probleem is. Phlomis fructicosa is geschikt voor het aanleggen van mediterrane tuinen of steppetuinen.