Rotspeer: plant en verzorgt

De rotspeer (bot. Amelanchier) is een klein geslacht van wilde fruitbomen, waarvan wereldwijd ongeveer 20 tot 25 verschillende soorten voorkomen. De enige in Europa inheemse variëteit is de gewone rotspeer (bot. Amelanchier ovalis). De groeikrachtige en robuuste struiken verrukken in de lente met een weelderige pracht van talrijke stervormige, witte bloemen, in de zomer met net zoveel blauwzwarte en eetbare bessen en in de herfst met een sterke herfstkleur van de bladeren.

De mooie vruchten van de rotspeer zijn eetbaar en gezond

Herkomst en distributie

Het niet veeleisende wilde fruit is bijna vergeten, maar geniet al jaren een toenemende populariteit bij veel tuinbezitters en wordt steeds vaker aangeplant. De meeste van de ongeveer 25 soorten komen uit Noord-Amerika; Europa is alleen de thuisbasis van de twee meter hoge rotspeer. Deze soort groeit in het wild voornamelijk op kalkrijke en vrij droge locaties en is zelfs tot op 2000 meter hoogte nog te vinden. De koperen rotspeer (bot. Amelanchier lamarckii) komt daarentegen veel vaker voor in de tuinen, die ongeveer zes meter hoog is en ook een paraplu-achtige kroon vormt. Deze soort komt oorspronkelijk uit het oosten van het Noord-Amerikaanse continent, maar is hier ook allang in het wild uitgezet. In Noord-Duitsland staat de koperen rotspeer ook wel bekend als de "besboom".

Gebruik

Rotsperen worden voornamelijk als solitair in de tuin aangeplant, al zijn sommige soorten ook zeer geschikt voor haagbeplanting. Dankzij de parapluachtige, maar losse groeiwijze kunnen de meeste soorten ook goed ondergeplant worden, wat vooral goed is voor uienbloemen. Aan de andere kant moet je afzien van aanplant met dieper gewortelde plantensoorten, omdat als ondiepe wortel de worteldruk en daarmee de concurrentie om water en voedingsstoffen voor de rotspeer moeilijk te verdragen is. Met name de zuilvormige rassen passen heel goed in kleine tuinen en voortuinen, al zijn enkele van de kleinere rassen die overblijven ook goed te gebruiken voor een containerteelt.

Uiterlijk en postuur

In de tuin zijn de Noord-Amerikaanse soorten vanwege hun hogere sierwaarde populairder dan de inheemse Europese rotspeer. Alle soorten hebben elliptische, tot zeven centimeter lange en afwisselend geplaatste bladeren, die bij sommige soorten tijdens de opname een koper- tot bronskleur vertonen. In de herfst verkleuren de bladverliezende bladeren naar helder koper tot oranjerood, afhankelijk van de ligging en de aard van de grond. De groei van de middelgrote tot grotere struiken is in het begin altijd losjes rechtopstaand, waarbij de meeste soorten met de jaren een spreidende kroon ontwikkelen en in het algemeen breder worden. De opvallend dunne scheuten zijn olijfgrijs van kleur. In het voorjaar - afhankelijk van soort en variëteit tussen april en mei - verschijnen de talrijke witte sterbloesems, gerangschikt in trosvormige bloeiwijzen. Ze ontwikkelen zich in juli tot blauwzwarte, eetbare bessen - eigenlijk appelvruchten. Deze doen qua uiterlijk en smaak denken aan bosbessen.

fruit

Tussen juni en juli hangen de bomen en struiken, die tot wel zes meter hoog kunnen worden, afhankelijk van soort en variëteit, vol met kleine bessen die tot een centimeter groot zijn en blauwzwart worden als ze rijp zijn. Deze zijn erg populair bij vogels, maar veel mensen smaken ook erg goed - vooral in de vorm van jam en gelei of in alcoholische vorm als likeur. De smaak van de bessen doet enigszins denken aan marsepein en bevat veel gezonde ingrediënten, vooral vitamine C, ijzer en andere mineralen, maar ook flavonoïden en ontstekingsremmende tannines, die zo gezond zijn voor hart en bloedvaten. In Noord-Duitsland staat de rotspeer ook wel bekend als de ‘aalbesboom’ omdat men het fruit vroeger als rozijnen droogde en gebruikte.

Oogsten

De vruchten die op bessen lijken, zijn - net als de aronia-bessen - eigenlijk appelvruchten, zoals de generieke naam "Amelanchier" aangeeft. Dit komt uit de Keltische taal en vertaalt zich als "kleine appel". De vruchten mogen echter pas worden verwerkt als ze rijp zijn. Je kunt ze direct uit de boom knabbelen, maar ook plukken om te koken, beitsen of drogen. Maar je moet wel snel zijn, want de sappige bessen zijn ook populair bij onze gevederde vrienden en ze plunderen in een mum van tijd de met rijpe bessen omhulde struik.

procédé

In de meeste gevallen worden de licht bitter smakende en snel bederfelijke vruchten van de rotspeer niet rauw gegeten, maar direct na de oogst verwerkt. Ze gaan niet lang mee en mogen daarom niet tijdelijk worden bewaard. U kunt de rotsperen gebruiken:

• Verwerk tot jam en gelei
• Pers er sap uit
• laten weken in alcohol en met veel suiker om likeur te maken
• Maak er compote van (met andere fruitsoorten)
• droog (in een dehydrator of oven)
• invriezen (zeer geschikt om te voorkomen dat geoogste vruchten onmiddellijk moeten worden verwerkt als er niet genoeg tijd is)

Gedroogde rotsperen smaken vergelijkbaar met rozijnen en kunnen ook op precies dezelfde manier gebruikt worden, bijvoorbeeld voor muesli's, cakes of desserts of gewoon als tussendoortje.
meer

Toxiciteit

Tegenwoordig is de rotspeer bijna vergeten als fruitstruik en veel mensen beschouwen de blauwzwarte vruchten als ze rijp zijn als giftig - wat ze, zoals al beschreven, natuurlijk niet zijn. Alleen de zaden die in de pulp zijn ingebed, bevatten kleine hoeveelheden cyanogene glycosiden, die kunnen reageren om waterstofcyanide in het lichaam te vormen. Dit gebeurt echter alleen als u op de korrels kauwt in plaats van ze gewoon door te slikken. Bovendien is de hoeveelheid blauwzuur zo laag dat vergiftigingsverschijnselen niet te verwachten zijn - appelzaden bevatten ongeveer dezelfde hoeveelheid en worden door veel mensen opzettelijk of onbedoeld gegeten. Als je toch aan de veilige kant wilt blijven, kun je gewoon heerlijke jam van de rotsperen koken, want door koken gaan de giftige componenten verloren.

Welke locatie is geschikt?

De natuurlijke ligging van de rotspeer is een zonnige tot gedeeltelijk schaduwrijke plek aan de rand van lichte loofbossen, daarom hebben de struiken een gemiddelde tot hoge lichtbehoefte in de tuin. De bossen gedijen het mooist in de volle zon tot gedeeltelijk beschaduwde locaties, maar ook in lichte schaduw kunnen ze het goed doen. Alle soorten zijn zowel stedelijk klimaat- als windbestendig en hebben daarom niet per se een beschutte plek in de tuin nodig.

Boden

Wat de bodem betreft, presenteren rotsperen zichzelf als vrij weinig veeleisend, omdat ze nog steeds goed groeien op rotsachtige grond en noch wateroverlast noch droogte hen hinderen, althans voor een korte tijd. Gewone, losse en goed doorlatende tuingrond is daarom perfect, met de pH-waarde in het zure tot kalkrijke bereik tussen de vier en negen. De struiken gedijen het best op zand-leemachtige grond.
meer

Plant rotspeer op de juiste manier

Rotsperen kun je zowel in de lente als in de herfst goed planten, waarbij containergoederen in principe het hele jaar door de grond in kunnen - mits de grond niet bevroren is of er een zomerse hittegolf is. Voordat u gaat planten, moet u de grond goed voorbereiden en grondig opgraven, de kruimel losmaken en deze upgraden volgens de samenstelling:

• zandgrond: compost erdoorheen vouwen
• onvruchtbare grond: compost en hoornkrullen (€ 24,99 bij Amazon *) onderverdelen
• zware, leemachtige grond: drainage creëren, zand erdoor en composteren
• Natte grond: drainage creëren, zand erin vouwen en composteren

Zet dan de rotspeer met kluit in een emmer gevuld met water zodat de plant vocht kan opnemen. Graaf ondertussen het plantgat uit, dat ongeveer twee keer zo breed en diep moet zijn als de kluit. Zet de struik zo diep als hij in de pot was in het plantgat en geef hem daarna goed water. Dit wordt gevolgd door een plantensnede, indien nodig, waarbij u alle zijscheuten een beetje inkort en kruisende, geknikte of anderszins beschadigde takken terugsnijdt.
meer

Water geven en bemesten

Rotsperen zijn heel gemakkelijk te verzorgen en kunnen ook goed overweg op droge en voedselarme gronden. Alleen vers geplante exemplaren mogen de eerste paar weken worden bewaterd als het droog is, anders hebben goed ingegroeide struiken meestal geen water of bemesting nodig. Jonge planten kun je alleen water geven als de droogstand erg lang duurt en / of het erg warm wordt. Qua bemesting is een jaarlijkse composttoepassing in het vroege voorjaar voldoende.

Snijd rotspeer goed

In de regel hoeven rotsperen niet te worden ingekort, omdat ze na verloop van tijd hun pittoreske paraplukroon zelf ontwikkelen. Een verjongingssnee is ook niet nodig, vooral omdat de bloesem- en vruchtzetting niet wordt bevorderd door een gerichte snoei. Voorkom een ​​radicale snede, zeker bij oudere struiken, deze groeien namelijk maar moeilijk uit het oude hout en zien er dan jarenlang behoorlijk lelijk uit. Verwijder eenvoudig zieke of dode takken die te dicht groeien met een snoeischaar direct op de grond of bij de wortels. Dit kunt u het beste in de late winter doen.
meer

Verspreid rotspeer

Terwijl de wilde soorten van de rotspeer bij voorkeur worden vermeerderd door te zaaien, gebeurt de veredeling van bepaalde soorten (zoals de grootbloemige variant 'Ballerina') bij voorkeur door middel van enten. Hiervoor heb je een geschikte edelrijst nodig en ofwel een wilde rotspeer-soort of de sterke zaailing van de lijsterbes als basis. Op lijsterbessen verfijnde rotsperen worden vaak groter en meer rechtopstaand. Bij het zaaien moet u de zaden van tevoren stratificeren, dwz ze aan een koudeprikkel onderwerpen om de remming van de kieming te doorbreken. Hiervoor is het voldoende om de zaden vier tot zes weken in het groentevak van de koelkast te bewaren.

Het vermeerderen van stekken is daarentegen moeilijk omdat de scheuten moeilijk te verplaatsen zijn om hun eigen wortels te ontwikkelen, zelfs met behulp van een bewortelingspoeder. Wil je het toch proberen, snij dan tussen april en mei jonge, bloemloze scheuten af ​​en kweek ze eerst in een pot met een voedselarm groeimedium.(€ 9,45 bij Amazon *)
meer

winter doorbrengen

Rotsperen zijn absoluut winterhard en hebben tijdens het koude seizoen geen extra bescherming nodig.

Ziekten en plagen

De wilde vormen van de rotspeer zijn zeer robuust en minder vatbaar voor ziekten en plagen. Zoals zoveel rozenplanten worden echter met name de cultivars geplaagd door bacterievuur, waarbij de bloemen en bladeren bruin tot zwart verkleuren en eraf vallen. Het enige dat helpt, is gericht terugsnoeien tot diep in het gezonde hout. Deze ziekte komt echter zelden voor, waarbij echte meeldauw een veel vaker voorkomende bedreiging is. Voorkom de schimmelziekte door de kroon niet te dicht te laten worden en de struik water te geven met plantversterkers (bijvoorbeeld een brouwsel gemaakt van paardenstaart).

Advies

Rotsperen zijn ook heel gemakkelijk te verzorgen in grote potten. Zet de struiken in een humusrijk substraat vermengd met zand of geëxpandeerde klei en bemest ze eenmaal per jaar aan het begin van het groeiseizoen met een langzaam vrijkomende meststof, bijvoorbeeld blauwe korrel. Hoornkrullen of hoornmeel zijn ook zeer geschikt. Elke twee tot drie jaar wordt het overgebracht naar een grotere plantpot.

Soorten en variëteiten

De rotspeer (bot. Amelanchier) zijn botanisch als appels en peren voor de familie van de pitvruchten (bot. Pyrinae) die het plantengeslacht tellen. Het omvat ongeveer 25 verschillende soorten, die bijna allemaal op het Noord-Amerikaanse continent voorkomen, met uitzondering van één Europese en twee soorten die in Azië veel voorkomen. De volgende soorten en hun cultivars worden voornamelijk in de tuin gebruikt:

Boompeer (bot.Amelanchier arborea)

In tegenstelling tot de andere rotsperen groeit het sierhout niet als een struik, maar als een kleine boom en bereikt zo een hoogte van zes tot acht meter. De kroon kan wel vijf meter breed worden, daarom heeft de rotspeer een solitaire standplaats nodig met voldoende ruimte. Amelanchier arborea groeit in groei tussen 40 en 80 centimeter per jaar. De soort is inheems in het noordwesten van de Verenigde Staten, waar hij in het wild groeit op rivieroevers en in vochtige bossen. De licht geurende, stervormige bloemen hangen van april tot mei in meerbloemige trossen aan de takken. De vruchten zijn vrij klein, blauwzwart als ze rijp zijn, en dienen als voedsel voor talrijke vogels, zoals merels en mussen. Bijzonder aan te bevelen is de groeikrachtige cultivar 'Robin Hill', die in ons land nog niet al te wijdverspreid is.

Besen-Felsenbirne (bot. Amelanchier spicata)

De soort, ook wel bekend als speerrotspeer of spijkerrotspeer, groeit als een struik en wordt slechts twee tot drie meter hoog en even breed. Het vorstbestendige hout is zeer geschikt voor aanplant in kleinere tuinen, in wilde fruit- en bloemenhagen en als kuipplant. Amelanchier spicata vormt vrij veel wortellopers en heeft daarom een ​​grotere afstand tot andere planten nodig. De vruchten, die in juli rijpen en maximaal een centimeter groot zijn, zijn eetbaar en smaken vrij zoet.

Echte rotspeer (bot. Amelanchier ovalis)

De enige soort die in Europa inheems is, is de gewone of gewone rotspeer, die, na bijna vergeten te zijn, al enkele jaren zijn comeback in de tuin viert. De middelhoge struik bereikt een hoogte van tussen de 150 en 300 centimeter en is ongeveer even breed. De soort groeit aanvankelijk strak en smal rechtopstaand, maar in latere jaren hangen de takken iets over. Afhankelijk van de locatie groeien jonge bomen tussen de 15 en 40 centimeter per jaar. De robuuste rotspeer overtuigt met een zee van witte bloemen in de lente, eetbare vruchten in de zomer en een mooie bladkleur in de herfst.

Elzenbladige rotspeer (bot.Amelanchier alnifolia)

Dit is de bekende Saskatoon-bes, die in Canada op grote schaal wordt geteeld en op de markt wordt gebracht. De vorm en grootte van de bolvormige, blauwviolette vruchten doen denken aan gecultiveerde bosbessen en ze smaken ook behoorlijk op elkaar. De elsbladige rotspeer gedijt echter ook uitstekend in ons klimaat en is absoluut winterhard. De soort groeit als een struik en kan tot vier meter hoog en drie meter breed worden. Naast de weelderige bloesems en de talrijke vruchten, maakt de grote struik ook indruk met een mooie, rode herfstkleur van zijn bladeren. Naast de wilde variant is ook de variëteit 'Northline' een echte aanrader. Deze wordt wat groter en groeit meestal met meerdere stengels. De variëteit 'Obelisk' daarentegen heeft een zuilvormige, smalle groei, tot vijf meter hoog maar nog geen twee meter breed.

Kale rotspeer (bot. Amelanchier laevis)

De vruchten van de kale peer zijn net zo eetbaar als lekker en kunnen tot allerlei lekkers worden verwerkt. Zelfs als de naam het niet suggereert, is de "kale" rotspeer dichtbegroeid met olijfkleurige bladeren die aanvankelijk roodbruin zijn als ze schieten. In mei verheugde de veelal meerstammige grote struik zich met talrijke witte bloemen gerangschikt in overhangende trossen. De soort wordt tot vijf meter hoog en even breed. Een populaire variëteit is bijvoorbeeld 'Ballerina', die zelfs nog groter wordt met een hoogte van maximaal zes meter en er bijzonder pittoresk uitziet door zijn gebogen overhangende groei.

Koper-Felsenbirne (bot. Amelanchier lamarckii)

Waarschijnlijk de meest geplante soort in tuinen is de koperen rotspeer, die groeit als een grote struik tot zes meter hoog en breed met meerdere stengels en wordt beschouwd als zeer robuust en niet veeleisend. Het type herfstkleur dankt zijn naam eraan, die, afhankelijk van de samenstelling van de grond en de intensiteit van het zonlicht, kan variëren van koperkleurig tot vlammend rood. Na de uitbundige bloei in april ontwikkelen zich talrijke, relatief grote blauwzwarte bessen. Deze zijn eetbaar en best lekker. Er zijn veel variëteiten van de koperen rotspeer gekweekt. Deze soorten worden aanbevolen:

• 'Princess Diana': slanke, meerstammige struik, licht overhangend, tot 600 centimeter hoog, tot 4,5 meter breed
• 'Prince William': smalle en compacte struik, tot 250 centimeter hoog, slechts tot twee meter breed
• 'Rainbow Pillar': slank, zuilvormig groeiend, hoogte tussen 300 en 500 centimeter, slechts tot twee meter breed