Pijlkruid: plant en verzorging

Het inheemse gewone pijlkruid (bot. Sagittaria sagittifolia), ook wel pijlblad genoemd, is een populaire water- en moerasbedplant. De vaste plant is vooral populair als solitair in de ondiepe waterzone van de tuinvijver of een ander kunstmatig watersysteem. De aantrekkelijke soort is gemakkelijk te verzorgen en reproduceert snel, en kan ook heel goed als natuurlijk filter worden gebruikt.

De pijlpunt is een mooie waterplant, vooral als hij in bloei staat

Herkomst en distributie

Net als de verschillende soorten van de verwante kikkerlepel behoort het gewone pijlkruid (bot. Sagittaria sagittifolia) tot de familie van de kikkerlepelfamilie (bot. Alismataceae). De soort is vooral wijdverspreid in de stagnerende tot rustig stromende, kalk- en voedselrijke wateren van de Noord-Duitse laaglanden, maar wordt ook aangetroffen in de rest van Centraal-Europa tot aan de uitlopers van de Kaukasus en in Siberië en als neofiet zelfs. in Noord-Amerika. De vaste plant geeft de voorkeur aan vlakke streken en is niet meer te vinden op hoogtes boven de 500 meter.

Gebruik

De inheemse en daardoor winterharde pijlpunt wordt voornamelijk in de tuin aangeplant als onderhoudsvriendelijke sierplant in de ondiepe waterzone van de tuinvijver en andere ondiepe wateroppervlakken. Het is vooral waardevol als een zogenaamde herpositioneringsinstallatie. Dit zijn plantensoorten die het water op een volledig natuurlijke manier filteren en zo gezond houden zonder chemische toevoegingen. Het pijlkruid kan zowel als solitair als in kleine tufstenen geplant worden met een maximum van acht planten per vierkante meter. Daarnaast zijn er een aantal geschikte plantpartners zoals de paarse kattestaart (bot. Lythrum), de dwerg lisdodde (bot. Typha minima) of de blauwgroene bies (bot. Juncus inflexus). De pijlpunt harmonieert ook heel goed met soorten zoals de Europese zeekan (bot. (Nymphoides peltata) of verschillende waterlelies (bot. Nymphaea).

Uiterlijk en postuur

De meerjarige, meerjarige waterplant wordt klonterig en vormt na verloop van tijd talrijke uitlopers. Dankzij de sterke bladeren die boven het wateroppervlak groeien, bereikt de pijlwier een hoogte tussen de 30 en 50 centimeter, waarbij de bovengrondse delen voor de winter worden ingetrokken en de plant overwintert in de vorm van bolvormige knollen op het bed van het water. Het vormt deze winterslaapknollen op hun uitlopers.

Staat de plant op een zonnige plek, dan lijnt hij zijn bladeren altijd uit in noord-zuid richting. Dit gedrag is bedoeld om de bladeren te beschermen tegen de zon, en je kunt het ook als een natuurlijk kompas gebruiken. Om deze reden wordt het pijlkruid ook wel de "kompasplant" genoemd.

gebladerte

De pijlpunt vormt in principe drie verschillende soorten bladeren met elk een andere vorm. De drijvende bladeren, die bijvoorbeeld altijd onder water staan, zijn bandvormig en worden eerst gevormd. Pas dan verschijnen de eerste, ovale tot breed gevormde bladeren boven het wateroppervlak. Deze doen visueel denken aan die van de verwante kikkerlepel. Helemaal aan het einde zijn er de pijlvormige bladeren waaraan het zijn naam dankt, die de soort zo onderscheidend maken. De bladeren, die omhoog komen in de lucht, zijn langgesteeld en driehoekig. De bladverliezende bladeren worden in de herfst geel.

Bloesems en bloeitijd

De witte, slechts twee tot vier centimeter grote bloemen van het pijlkruid verschijnen tussen juni en augustus. Ze bestaan ​​uit drie bloembladen, die in gelaagde kransen op lange, driehoekige bloemstelen zijn gerangschikt en een roze hart hebben. De vrouwelijke bloemen zitten op de onderste kransen, de grotere, mannelijke op de bovenste. Bestuiving gebeurt meestal door zweefvliegen, maar ook door andere insecten.

fruit

Na de bloeiperiode ontwikkelen zich onopvallende, kleine notenvruchten. Deze bevatten elk slechts één gevleugeld zaadje.

Toxiciteit

De gewone pijlpunt is niet giftig. In feite zijn de knollen aan de voet van de plant zelfs eetbaar, daarom wordt de soort voornamelijk in China (en ook in andere Aziatische landen) voor consumptie gekweekt. De zetmeelrijke knollen, die qua smaak aan aardappelen doen denken, moeten na bereiding geschild worden, omdat de schil veel bitterstoffen bevat. Pijlkruidenbollen worden vooral vaak gekookt en verwerkt tot meel, dat zowel geschikt is voor koken als bakken.

Welke locatie is geschikt?

De aanpasbare en uiterst robuuste pijlpunt heeft een zonnige tot gedeeltelijk beschaduwde plek nodig aan de oever van een stilstaand tot langzaam stromend water, zoals een tuinvijver of een beek. Hier moet het op het oevergebied worden geplaatst tot een diepte van niet meer dan 40 centimeter. Daarnaast moet het water een hoog gehalte aan voedingsstoffen bevatten zodat de planten erin kunnen gedijen.

Boden

Een permanent natte, humusrijke en leemachtige modderige ondergrond waarin je het pijlkruid plant op een waterdiepte van vijf tot dertig centimeter is ideaal. Door de verschillende bladeren die zowel onder als boven het wateroppervlak voorkomen, kan de soort goed omgaan met fluctuerende waterstanden.

Plant pijlpunten op de juiste manier

Plaats bij het planten de bollen van de pijlpunt direct in het ondiepe watergedeelte van de tuinvijver en bedek ze met grind. Zo voorkom je dat het weggespoeld wordt. Voor een groepsplant moeten ongeveer zes tot acht exemplaren per vierkante meter worden belicht. Bij solitaire beplanting en in kleinere tuinvijvers daarentegen is het aan te raden om de knollen in speciale plantenbakken te planten om te voorkomen dat ze zich vanaf het begin verspreiden. Het beste seizoen voor het planten van de aantrekkelijke waterplant is de lente.

Water geven en bemesten

Onderhoudsmaatregelen zoals water geven en bemesten zijn bij het planten van de pijlpunt niet nodig, mits het nutriëntengehalte in het water correct is.

Snijd de pijlpunt op de juiste manier

Maatregelen bewerken is ook overbodig. Alleen de delen van de plant die in de herfst geel worden, mogen voor de winter van het wateroppervlak worden gevist, maar mogen niet worden afgesneden. De knollen halen de voedingsstoffen die ze nodig hebben voor nieuwe groei in het voorjaar uit de stengels en bladeren, waardoor het vroegtijdig verwijderen ervan leidt tot een tekort aan voedingsstoffen. Het resultaat is dat de pijlpunt niet meer ontspruit.

Propagate pijlpunt

Voorkomen moet worden dat Sagittaria sagittifolia zich bij het planten overmatig verspreidt, aangezien de soort buitengewoon bereid is zich voort te planten. De pijlpunt reproduceert zichzelf volledig, zowel door zelf te zaaien als door zijn overwinterende bollen, die zich ontwikkelen op de talrijke uitlopers. Je kunt de plant ook specifiek vermenigvuldigen door hem te verdelen, samen met zijn wortelstok op te graven en in het gewenste aantal stukjes te verdelen. Elke sectie moet minimaal één opname hebben en kan vervolgens op een nieuwe locatie opnieuw worden gebruikt. De beste tijd om te splitsen is in de lente, wanneer de borden sowieso naar een nieuwe spruit wijzen. Daarnaast kun je - ook in het voorjaar - de overwinterende knollen van de moederplant scheiden en ook apart op een nieuwe plek planten.

winter doorbrengen

Speciale overwinteringsmaatregelen zijn niet nodig, aangezien het pijlkruid voldoende winterhard is als inheemse plant. Het trekt zijn bladeren in de herfst en slaat de voedingsstoffen die het bevat op in de knollen, die zich in de zomer op de uitlopers vormen en uiteindelijk naar de bodem van het water zinken. In het voorjaar komt de plant uit deze knollen.

Ziekten en plagen

In principe is het pijlkruid onproblematisch met betrekking tot ziekten en plagen en is het resistent tegen beide. Alleen hongerige eenden kunnen problematisch worden, vooral in grotere vijvers, omdat ze de zetmeelrijke knollen ook erg lekker vinden en vrijwel een nacht hele bestanden opeten.

Advies

Niet alle pijlkruidensoorten ontwikkelen eetbare knollen. Als je geïnteresseerd bent in exotische groenten, probeer dan eens de waternoot (bot. Trapa natans). Dit verspreidt zich ook over een groot gebied op grotere tuinvijvers. De soort wordt soms ten onrechte de waterkastanje genoemd, wat eigenlijk de soort Eleocharis dulcis is.

Soorten en variëteiten

Botanici onderscheiden ongeveer 40 verschillende soorten pijlpunten, die inheems zijn in de klimatologisch gematigde tot tropische streken van de wereld. Afhankelijk van hun oorsprong kunnen de verschillende soorten pijlkruid worden gebruikt voor het planten van kunstmatig gecreëerde watermassa's in de moestuin of in de aquariumhobby. In tegenstelling tot de inheemse pijlkruiden zijn de soorten uit tropische streken niet winterhard. Het geslacht (bot. Sagittaria) behoort tot de plantenfamilie van de kikkerlepelplanten (bot. Alismataceae).

Verwisselbare pijlpunt (bot.Sagittaria latifolia)

Deze soort, afkomstig van Canada tot Mexico, staat ook bekend als breedbladige pijlpunt en is nu inheems in Europa als een neofiet. De winterharde, rechtopgroeiende vaste plant ontwikkelt opvallend breed, pijlvormig en glanzend groen blad. Hij bereikt een hoogte van 40 tot 60 centimeter en vertoont tussen juni en augustus mooie witte, licht roze getinte bloempluimen. De plant kan tot wel 40 centimeter diep water staan ​​en overwintert met behulp van de zogenaamde overwinteringsknollen. Maar let op: deze worden bij voorkeur door eenden gegeten.

Kruidachtige pijlwier (bot.Sagittaria graminea)

Deze soort komt ook uit Canada en de VS en wordt goed verdragen door vorst. De middelgroene bladeren van de vaste plant zijn lancetvormig en smaller dan die van de andere pijlpuntsoorten. De plant wordt ongeveer 40 centimeter hoog en kan zowel in potten als op of in de tuinvijver of ander kunstmatig aangelegd water worden gekweekt. De mooie, witte bloemen verschijnen tussen juni en september.

Overstromende pijlpunt (bot. Sagittaria subulata)

Deze soort, ook wel de kleine pijlpunt genoemd, heeft zijn thuis in de warme streken van het zuiden van de VS en in West-Java. De waterplant, die tot 60 centimeter hoog wordt, is niet winterhard, maar is een populaire sierplant in de aquariumhobby. Het wordt als gemakkelijk te verzorgen beschouwd en is daarom ook geschikt voor beginners. In tegenstelling tot exemplaren die in tuinvijvers en andere watermassa's worden geplant, moet u pijlkruiden die in aquaria worden gekweekt regelmatig bemesten - de planten hebben een grote behoefte aan voedingsstoffen.