Welke loofboom is gewapend met doornen?

Doornen aan loofbomen zijn zeldzaam, maar komen vooral voor op wilde vruchten en de inheemse hulst (Ilex aquifolium). De versterking dient als verdediging tegen mogelijke roofdieren en heeft dus een biologische betekenis.

De Amerikaanse Gleditschie heeft interessante doornen

Loofbomen met doornen - een overzicht

Naast de loofbomen die hier worden vermeld, hebben sommige acaciasoorten ook doornen. De Acacieae, die volgens de juiste botanische naam uit de tropen en subtropen komt, is hier echter niet voldoende winterhard en kan daarom alleen in potten worden gehouden.

Wilde Prunus-soorten

Zowel pruimen als mirabellen, riffen, pruimen en abrikozen hebben vaak doornen in hun wilde vorm, die echter vaak zichzelf verliezen met het ouder worden van de boom of struik. Doornige pruimen zijn vaak zaailingen van gecultiveerde vormen of wilde scheuten die groeien uit het substraat van een ent.

Wilde appel (Malus sylvestris)

De wilde appel, ook bekend als krabappel of krabappel, die wijdverspreid is in Midden-Europa, ontwikkelt talrijke verwelkende korte scheuten. Dit is overigens niet de oorspronkelijke vorm van onze gecultiveerde appel (Malus domestica) - hij komt hoogstwaarschijnlijk van de Aziatische wilde appel (Malus sieversii).

Wildbirne (Pyrus-pyraster)

Net als de wilde appel behoort ook de wilde of houten peer tot de rozenfamilie (Rosaceae). Zoals veel leden van de familie heeft deze boom, die tot wel 20 meter hoog kan worden, twijgen en takken versterkt met doornen.

Hulst (Ilex)

De inheemse hulst is een groenblijvende, veelal meerstammige grote struik of een boom die tot tien meter hoog kan worden. Opvallend is het grove, enkele glanzend donkergroene blad, dat min of meer sterk gegolfd is en aan de rand stekelig gekarteld. De doornen verschijnen dus niet op de takken, maar op de bladeren.

Amerikaanse Gleditschia (Gleditsia triacanthos)

De Gleditschie is een solitaire boom die veel in parken en langs straten wordt aangeplant. De bladverliezende boom, die tussen de tien en 25 meter hoog wordt, heeft een losse, onregelmatige en breed spreidende kroon. Aan de stam en takken kunnen talrijke sterke, enkelvoudige of vertakte doornen worden gevormd.

Gemeenschappelijke sprinkhaan (Robinia pseudoacacia)

Robinia, die tot 25 meter hoog wordt, wordt vaak ten onrechte "acacia" genoemd, maar is er slechts in de verte aan verwant. De twijgen en jonge takken zijn typisch gewapend met sterke doornen. De sprinkhaan is een van de meest nectar- en suikerrijke bijenkorven voor bijen.

Advies

Als je tijdens een wandeling een bladverliezende boom met kleine kegels tegenkomt, is dat geen botanische sensatie: in plaats daarvan vormen elzen kegelachtige vruchten.